Ένα ταξίδι με μηχανή σε πανέμορφες τοποθεσίες της Πελοποννήσου που σε μεταφέρουν εύκολα στην αρχαία και μεσαιωνική εποχή.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά roadtrips που προσφέρει η Ελλάδα όπως επιβεβαιώνουν πολλοί φανατικοί φίλοι των τεσσάρων τροχών είναι ο γύρος της Πελοποννήσου. Πολλές οι επιλογές, αμέτρητοι οι συνδυασμοί δρόμων και διαδρομών. Εμείς αυτήν τη φορά κατευθυνόμαστε προς τα νότια της Σπάρτης, σ’ ένα σχετικά σύντομο αλλά άκρως ενδιαφέρον ταξίδι. Αφήνουμε τους 4 και πάμε στους 2 τροχούς Το ταξίδι μας ξεκινάει από την Αθήνα με τελικό προορισμό το Λιμένι Λακωνίας. Αυτήν τη φορά αφήνουμε το Fiat πίσω και επιλέγουμε για μέσο ένα Honda SH300 το οποίο μας προσφέρει ένα λιγότερο άνετο ταξίδι σε σχέση με το αυτοκίνητο αλλά σίγουρα μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Το τελευταίο μοντέλο του SH είναι μια πολύ καλή επιλογή για τη συγκεκριμένη διαδρομή, καθώς είναι το μεγαλύτερο σε κυβισμό στην οικογένεια της Honda και λόγω του μεγαλύτερου μεταξονίου του προσφέρει περισσότερη σταθερότητα και αρκετό αποθηκευτικό χώρο. Παράλληλα, οι αναρτήσεις, οι μεγάλες ζάντες αλλά και το ABS του δίνουν τη δυνατότητα να διασχίσει με ευκολία και ασφάλεια μεγάλες αποστάσεις. Τα Highlights της διαδρομής Κάποιες από τις βασικότερες στάσεις που δεν πρέπει να παραλείψει κάποιος οδηγώντας με προορισμό τη Λακωνία, περιλαμβάνουν… Το κάστρο του Ακροκορίνθου 80 χλμ. περίπου από την Αθήνα, κοντά στην Κόρινθο, συναντάμε το φρουριακής αρχιτεκτονικής κάστρο του Ακροκορίνθου που χρονολογείται στα τέλη του 7ου-6ου αι. π.Χ. Ευκαιρία να το επισκεφτούμε, ειδικά αν είμαστε λάτρεις της αρχαίας και μεσαιωνικής ιστορίας και γιατί όχι να κάνουμε μια μικρή στάση ίσως για ένα μικρό σνακ στον δρόμο. Μυστράς Από την πρώτη κιόλας στροφή που εμφανίζεται ο λόφος του Μυστρά εντυπωσιάζει η καταπράσινη τοποθεσία αλλά και η ίδια η καστροπολιτεία. Η βυζαντινή πόλη του Μυστρά που περιλαμβάνει επτά διαφορετικές εκκλησίες προσφέρει έναν ενδιαφέροντα περίπατο (ή ανάβαση καλύτερα) κατά τη διάρκεια του οποίου οι προσεγμένες σημάνσεις μας ενημερώνουν αναλυτικά για την καθημερινότητα στον Μυστρά, το εμπόριο, τις μάχες και τις θρησκευτικές λειτουργίες. Θα σας πρότεινα να τον επισκεφθείτε ειδικά την άνοιξη. Όλα τα απομεινάρια του Μεσαίωνα ανάμεσα σε απίθανα αγριολούλουδα…

Άνω Πεδινά, Πάπιγκο, Βραδέτο και άλλα όμορφα πέτρινα χωριά στο Ζαγόρι της Ηπείρου, ο Βοϊδομάτης με τα τυρκουάζ πεντακάθαρα νερά του και η αναρρίχηση στη χαράδρα του Βίκου είναι στιγμές μιας διαδρομής στο πιο όμορφο τοπίο που έχετε δει ποτέ.

Άνω Πεδινά, Πάπιγκο, Βραδέτο και άλλα όμορφα πέτρινα χωριά στο Ζαγόρι της Ηπείρου, ο Βοϊδομάτης με τα τυρκουάζ πεντακάθαρα νερά του και η αναρρίχηση στη χαράδρα του Βίκου είναι στιγμές μιας διαδρομής στο πιο όμορφο τοπίο που έχετε δει ποτέ. Σταματήσαμε το μικρό και θαυματουργό μας FIAT PANDA σε έναν μικρό χώρο στην είσοδο του χωριού. Οι ταμπέλες έδειχναν ότι το μέρος που ψάχνουμε είναι προς τον γκρεμό. Φτάνω στην άκρη, κοιτάω το πέτρινο μονοπάτι, ψάχνω να βρω το τέλος του αλλά μάταια, δε φαίνεται τίποτα. Πάμε; με ρωτάει ο άντρας μου με ανυπομονησία. Πάμε του λέω και ξεκινάμε να κατεβαίνουμε το σχεδόν κάθετο πέτρινο μονοπάτι, που γρήγορα έγινε χωμάτινο και λίγο πιο κάτω έγινε μια καφέ γραμμή πάνω στη γη ενώ αργότερα στένεψε τόσο που αναρωτιόμασταν αν αυτό είναι τελικά το μονοπάτι. Σε όλη τη διαδρομή όμως είχαμε στην άκρη του ματιού μας, αυτήν την τυρκουάζ κηλίδα νερού που σε έκανε να ανυπομονείς να φτάσεις για να δεις αν όντως είναι τόσο όμορφη από κοντά. Μετά από αρκετό περπάτημα και σκέψεις άγχους για τον ανηφορικό γυρισμό που μας περίμενε, φτάνουμε σε ένα μικρό παλιό οίκημα. Μια παλιά εκκλησία. Τόσο μικρή που με το ζόρι χωράς να μπεις για να τη δεις αλλά τόσο περίεργα όμορφη που δεν μπορείς να μείνεις απ’ έξω. Πίσω της ψηλά δέντρα που κρύβουν το πιο όμορφο τοπίο που έχω δει ποτέ. Νερό. Ποτάμι. Καθαρό σαν κρύσταλλο. Τυρκουάζ και τόσο παγωμένο που μουδιάζεις σε δευτερόλεπτα. Ψηλά πράσινα δέντρα, ένας τοίχος βουνού μπροστά σου και κάτω από τις πέτρες που πατάς, αναβλύζει νερό. Είναι η γέννηση του ποταμού Βοϊδομάτη. Ενός από τους καθαρότερους ποταμούς της Ευρώπης. Είναι τόσο όμορφο το τοπίο και το νερό που σε καλούν να βουτήξεις έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, κάτι που έγινε και ήταν νομίζω η πιο γρήγορη είσοδος-έξοδος που θα μπορούσε να γίνει. Δυσκολευτήκαμε να φύγουμε αλλά είχαμε τον γυρισμό στο χωριό Βίκο για αρχή και για συνέχεια πολλά ακόμα…