Άνω Πεδινά, Πάπιγκο, Βραδέτο και άλλα όμορφα πέτρινα χωριά στο Ζαγόρι της Ηπείρου, ο Βοϊδομάτης με τα τυρκουάζ πεντακάθαρα νερά του και η αναρρίχηση στη χαράδρα του Βίκου είναι στιγμές μιας διαδρομής στο πιο όμορφο τοπίο που έχετε δει ποτέ. Σταματήσαμε το μικρό και θαυματουργό μας FIAT PANDA σε έναν μικρό χώρο στην είσοδο του χωριού. Οι ταμπέλες έδειχναν ότι το μέρος που ψάχνουμε είναι προς τον γκρεμό. Φτάνω στην άκρη, κοιτάω το πέτρινο μονοπάτι, ψάχνω να βρω το τέλος του αλλά μάταια, δε φαίνεται τίποτα. Πάμε; με ρωτάει ο άντρας μου με ανυπομονησία. Πάμε του λέω και ξεκινάμε να κατεβαίνουμε το σχεδόν κάθετο πέτρινο μονοπάτι, που γρήγορα έγινε χωμάτινο και λίγο πιο κάτω έγινε μια καφέ γραμμή πάνω στη γη ενώ αργότερα στένεψε τόσο που αναρωτιόμασταν αν αυτό είναι τελικά το μονοπάτι. Σε όλη τη διαδρομή όμως είχαμε στην άκρη του ματιού μας, αυτήν την τυρκουάζ κηλίδα νερού που σε έκανε να ανυπομονείς να φτάσεις για να δεις αν όντως είναι τόσο όμορφη από κοντά. Μετά από αρκετό περπάτημα και σκέψεις άγχους για τον ανηφορικό γυρισμό που μας περίμενε, φτάνουμε σε ένα μικρό παλιό οίκημα. Μια παλιά εκκλησία. Τόσο μικρή που με το ζόρι χωράς να μπεις για να τη δεις αλλά τόσο περίεργα όμορφη που δεν μπορείς να μείνεις απ’ έξω. Πίσω της ψηλά δέντρα που κρύβουν το πιο όμορφο τοπίο που έχω δει ποτέ. Νερό. Ποτάμι. Καθαρό σαν κρύσταλλο. Τυρκουάζ και τόσο παγωμένο που μουδιάζεις σε δευτερόλεπτα. Ψηλά πράσινα δέντρα, ένας τοίχος βουνού μπροστά σου και κάτω από τις πέτρες που πατάς, αναβλύζει νερό. Είναι η γέννηση του ποταμού Βοϊδομάτη. Ενός από τους καθαρότερους ποταμούς της Ευρώπης. Είναι τόσο όμορφο το τοπίο και το νερό που σε καλούν να βουτήξεις έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, κάτι που έγινε και ήταν νομίζω η πιο γρήγορη είσοδος-έξοδος που θα μπορούσε να γίνει. Δυσκολευτήκαμε να φύγουμε αλλά είχαμε τον γυρισμό στο χωριό Βίκο για αρχή και για συνέχεια πολλά ακόμα…
