Άνω Πεδινά, Πάπιγκο, Βραδέτο και άλλα όμορφα πέτρινα χωριά στο Ζαγόρι της Ηπείρου, ο Βοϊδομάτης με τα τυρκουάζ πεντακάθαρα νερά του και η αναρρίχηση στη χαράδρα του Βίκου είναι στιγμές μιας διαδρομής στο πιο όμορφο τοπίο που έχετε δει ποτέ.
Σταματήσαμε το μικρό και θαυματουργό μας FIAT PANDA σε έναν μικρό χώρο στην είσοδο του χωριού. Οι ταμπέλες έδειχναν ότι το μέρος που ψάχνουμε είναι προς τον γκρεμό. Φτάνω στην άκρη, κοιτάω το πέτρινο μονοπάτι, ψάχνω να βρω το τέλος του αλλά μάταια, δε φαίνεται τίποτα. Πάμε; με ρωτάει ο άντρας μου με ανυπομονησία. Πάμε του λέω και ξεκινάμε να κατεβαίνουμε το σχεδόν κάθετο πέτρινο μονοπάτι, που γρήγορα έγινε χωμάτινο και λίγο πιο κάτω έγινε μια καφέ γραμμή πάνω στη γη ενώ αργότερα στένεψε τόσο που αναρωτιόμασταν αν αυτό είναι τελικά το μονοπάτι.
Σε όλη τη διαδρομή όμως είχαμε στην άκρη του ματιού μας, αυτήν την τυρκουάζ κηλίδα νερού που σε έκανε να ανυπομονείς να φτάσεις για να δεις αν όντως είναι τόσο όμορφη από κοντά. Μετά από αρκετό περπάτημα και σκέψεις άγχους για τον ανηφορικό γυρισμό που μας περίμενε, φτάνουμε σε ένα μικρό παλιό οίκημα. Μια παλιά εκκλησία. Τόσο μικρή που με το ζόρι χωράς να μπεις για να τη δεις αλλά τόσο περίεργα όμορφη που δεν μπορείς να μείνεις απ’ έξω.
Πίσω της ψηλά δέντρα που κρύβουν το πιο όμορφο τοπίο που έχω δει ποτέ. Νερό. Ποτάμι. Καθαρό σαν κρύσταλλο. Τυρκουάζ και τόσο παγωμένο που μουδιάζεις σε δευτερόλεπτα. Ψηλά πράσινα δέντρα, ένας τοίχος βουνού μπροστά σου και κάτω από τις πέτρες που πατάς, αναβλύζει νερό. Είναι η γέννηση του ποταμού Βοϊδομάτη. Ενός από τους καθαρότερους ποταμούς της Ευρώπης. Είναι τόσο όμορφο το τοπίο και το νερό που σε καλούν να βουτήξεις έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, κάτι που έγινε και ήταν νομίζω η πιο γρήγορη είσοδος-έξοδος που θα μπορούσε να γίνει.
Δυσκολευτήκαμε να φύγουμε αλλά είχαμε τον γυρισμό στο χωριό Βίκο για αρχή και για συνέχεια πολλά ακόμα πράγματα να κάνουμε στα φημισμένα Ζαγοροχώρια. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται στιγμές χαλάρωσης στις πλατείες των πανέμορφων αυτών χωριών αλλά περιήγηση στη Ζαγορίσια φύση, όσο βέβαια μας επέτρεπε χρονικά αυτό το τριήμερο.
Επόμενη στάση ήταν το χωριό Μικρό Πάπιγκο. Μικρό παραδοσιακό γεμάτο με τη γραφική πέτρα του Ζαγορίου, μια όμορφη και πολύ παλιά εκκλησία στην πλατεία και πολλά μικρά μαγαζάκια για φαγητό και καφέ. Εμείς όμως δεν ήμασταν εκεί για αυτά. Είχαμε ραντεβού με τους δυο συνοδούς μας στο πρώτο μας εγχείρημα να κάνουμε Rappel, να κατεβούμε δηλαδή κάποια σημεία στο φαράγγι του Βίκου με αναρριχητικό εξοπλισμό.
Δε χρειάζονται πολλά, τους συνοδούς σου, στοιχειώδη φυσική κατάσταση και καλή διάθεση. Α ναι! και το θάρρος σου γιατί θα βρεθείς λίγο ψηλά και ο μόνος δρόμος είναι προς τα κάτω. Βρεθήκαμε, ξεκινήσαμε τη πεζοπορία μας, κάναμε τα εισαγωγικά μας μαθήματα στη διαδρομή, περπατήσαμε μέσα στο φαράγγι της Νεφέλης, σκαρφαλώσαμε, γλιστρήσαμε, δεθήκαμε, το σκεφτήκαμε λίγο στην άκρη αλλά το τολμήσαμε και κατεβήκαμε, βραχήκαμε πολύ, τσουλήσαμε στα βράχια σαν χαρωπά πεντάχρονα, σκαρφαλώσαμε για να βγούμε πάλι στο μονοπάτι και μετά από σχεδόν δύο ώρες ήμασταν χαρούμενοι και βρεγμένοι μέχρι το κόκαλο στο αυτοκίνητο, αλλάζοντας ρούχα και σκεφτόμενοι πώς θα καταλαγιάσουμε την πείνα μας. Λογικό, τόσα κάναμε. Καθίσαμε λοιπόν, σε ένα από τα ταβερνάκια που μας είχαν προτείνει στον ξενώνα που μέναμε, ικανοποιήσαμε την πείνα μας και ξεκινήσαμε για τον γυρισμό στο χωριό Άνω Πεδινά όπου μας περίμενε ένα ζεστό ντους και ένα ωραίο κρεβάτι για να πατήσουμε το OFF για σήμερα.
Δε τα ξέρετε τα Άνω Πεδινά; Ε δεν είναι και εύκολο να ξέρεις και τα 46 χωριά που αποτελούν αυτό το όμορφο πέτρινο σύνολο των Ζαγοροχωρίων. Σας φαίνονται πολλά αλλά οι αποστάσεις μεταξύ τους είναι πολύ μικρές, χιλιομετρικά. Βλέπεις ταμπέλα για τον προορισμό σου. Εννιά χιλιόμετρα λέει. Δίπλα είμαι λες. Και μπαίνεις σε αυτό το σαλιγκάρι δρόμου με τις ατελείωτες στροφές και ανηφόρες και ξαφνικά αλλάζεις γνώμη και τα εννιά χιλιόμετρα σου φαίνονται μακριά! Αλλά δεν πειράζει ο προορισμός σου για όποιο χωριό ή μέρος κι αν είναι, αξίζει τον κόπο.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει για αρχή στο αίθριο του πανέμορφου ξενώνα να τρώμε ελληνικό πρωινό και να ψάχνουμε μέσα στους χάρτες τις εξορμήσεις της ημέρας. Ο ξενώνας μας παίρνει μέρος σε ένα κίνημα για την προώθηση και την καθιέρωση του «Ελληνικού Πρωινού» και πραγματικά το πρώτο γεύμα της ημέρας μας ήταν το καλύτερο. Ψωμάκια, σπιτικές μαρμελάδες, μέλι, ντομάτες ελιές, αγγουράκια, παραδοσιακά τοπικά τυριά και αλλαντικά, ιδιαίτερες τοπικές πίτες, γιαούρτι με μέλι και φρούτα, τσάι με βότανα, καφέ, φυσικό χυμό…ουφ… ξαναπείναγες στις έξι το απόγευμα φυσικά αλλά εμάς μας βόλευε αυτό.
Φάγαμε λοιπόν, αποφασίσαμε τους προορισμούς μας και ξεκινήσαμε για το Παλιογέφυρο στο χωριό Καπέσοβο, το γεφύρι του Κόκκορη και τη θέση Θέας Μπελόη κοντά στο χωριό Βραδέτο. Στη διαδρομή το πάντα αγαπημένο Panta μας έβγαλε ασπροπρόσωπους. Στη μεγάλη κακοτράχηλη κατηφόρα είχαμε τις αμφιβολίες μας προς στιγμή, λέγαμε να σταματήσουμε και να συνεχίσουμε με τα πόδια, αλλά τελικά το παρεξηγήσαμε.
Όχι μόνο μας κατέβασε αλλά μας ανέβασε και με πρωτοφανή άνεση! Το τι έχει να δεις και να περπατήσεις δε λέγεται. Το πιο βατό από αυτά για να ξεκινήσεις ήταν το Γεφύρι του Κόκκορη. Περπατάς για δύο χιλιόμετρα δίπλα από την κοίτη του ποταμού σε ένα πολύ όμορφο μονοπάτι και φτάνεις στο Γεφύρι που σηματοδοτεί και την αρχή του Φαραγγιού του Βίκου. Η θέα είναι φανταστική. Αισθάνεσαι ότι το βουνό είναι τόσο κοντά σου που θα απλώσεις τα χέρια σου να το πιάσεις. Δεν έχεις άδικο εν μέρει, γιατί το φαράγγι του Βίκου έχει καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες ως το φαράγγι με το μικρότερο άνοιγμα, μόλις 1000μ στο στενότερο σημείο του και ταυτόχρονα βάθος που ξεπερνά τα 900μ. Έτσι με μήκος 12χλμ και μέγιστο ύψος 1.200μ είναι ένα από τα βαθύτερα φαράγγια του κόσμου.
Εκεί βέβαια συνειδητοποιείς, γιατί τα σπίτια είναι όλα κτισμένα με αυτή τη γκρι τραχιά πέτρα. Ο λόγος είναι ότι το βουνό το ίδιο αποτελείται από αυτήν την πέτρα και όπως είναι φυσικό έγινε υλικό για τα σπίτια των κατοίκων της περιοχής. Σε όλο το Ζαγόρι, όπου κι αν κοιτάξεις, υπάρχει φύση, άγρια φύση, πετρώματα, ποτάμια, χαράδρες, δέντρα ψηλά πράσινα αγέρωχα αλλά και περιοχές με τόσο χώμα χωρίς βλάστηση που μοιάζουν με έρημο. Η φύση στις πολλές της εκφράσεις και σε όλα της τα χρώματα.
Πριν φύγεις από την περιοχή δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραλείψεις τη θέση Θέας Μπελόη. Φυσικά και έχει περπάτημα και εκεί και φυσικά για άλλη μια φορά αξίζει τον κόπο. Η θέα θα σε ανταμείψει πλουσιοπάροχα. Υπάρχουν δύο τρόποι για να φτάσεις. Ο πρώτος είναι από το χωριό Βραδέτο. Πηγαίνεις με το αμαξάκι σου στο χωριό, το παρκάρεις κάπου στην άκρη και ξεκινάς το χωμάτινο ξενέρωτο μονοπάτι των δυο χιλιομέτρων, ενώ αναρωτιέσαι τι στο καλό ήθελε εκείνη η τύπισσα στο άρθρο της και μας έστειλε ως εδώ που είναι σαν την έρημο Σαχάρα! Κάνε υπομονή και περπάτα.
Γίνεται όλο και πιο όμορφο αυτό το φιδίσιο μονοπάτι. Άσε που θα δεις και σπάνια φυτά και ταμπελίτσες που σου τα παρουσιάζουν για να μάθεις και κάτι. Στο τέλος της διαδρομής πάρε βαθιά αναπνοή γιατί η θέα σίγουρα θα σου κόψει την ανάσα, αν όχι και τα πόδια σε περίπτωση υψοφοβίας. Βρίσκεσαι σε ένα μπαλκόνι δίπλα από βράχια εκατοντάδων μέτρων ύψους με όλη τη χαράδρα του Βίκου στα πόδια σου σαν καρτ ποστάλ. Μείνε εκεί. Πάρε βαθιές καθαρές ανάσες βγάλε όσες πιο πολλές φωτογραφίες μπορείς και πριν φύγεις, κλείσε για λίγο τα μάτια σου και κράτα αυτήν τη θέα μαζί σου φεύγοντας.
Ο δεύτερος τρόπος για να πας είναι από το χωριό Καπέσοβο. Ακολουθείς το μονοπάτι που σε δέκα λεπτά σε βγάζει στο ρέμα της Μεζαριάς, περνάς το γεφυράκι και voila!… η σκάλα με τις 39 στροφές και τα 1200 σκαλοπάτια που θα σε οδηγήσει στο χωριό Βραδέτο και μετά από εκεί στη θέση Θέας Μπελόη. Η διαδρομή θα σου πάρει σίγουρα μια ωρίτσα και όσοι το έχουν κάνει υπόσχονται πολλά. Πώς να μην είναι πολλά εξάλλου όταν αυτός ήταν μέχρι το 1973 (!) ο μόνος δρόμος που ένωνε τα δύο χωριά. Την επόμενη φορά θα διαλέξω αυτόν τον δρόμο και ο Θεός βοηθός να τα ανέβω και τα 1200 σκαλοπάτια!! Νερό μην ξεχάσω να πάρω μόνο γιατί καήκαμε.
Πάει κι αυτό. Οι δύο γεμάτες μέρες μας τελείωσαν και αύριο αναχώρηση. Φεύγουμε όμως με τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτόν τον τόπο, τη Ζαγορίσια φύση, τους ευγενικούς και πρόθυμους ανθρώπους και την υπόσχεση στον εαυτό μας να ξανάρθουμε για τα υπόλοιπα γιατί αυτή τη φορά πήραμε μόνο μια μικρή γεύση. Έχουμε πολλά ακόμα να δούμε και να κάνουμε εδώ.
Η εκδρομή αυτή όμως δεν κόβει το νήμα του τερματισμού εδώ. Υπάρχει μια ακόμα τελευταία στάση. Όχι για περπάτημα αλλά για φαγητό. Είναι κρίμα να περάσεις από το Μέτσοβο και να αφήσεις την ευκαιρία να φύγει ανεκμετάλλευτη. Οπωσδήποτε λοιπόν στάση για κοντοσούβλι και παραδοσιακά τυροκομικά Μετσόβου για να τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο αυτή η εξόρμηση. Για όσους, ο δρόμος του γυρισμού δεν περνάει από το Μέτσοβο, τι να πω. Υπομονή παιδιά και προσεκτικά στον δρόμο!
κείμενο/ φωτογραφίες: Δήμητρα Παπαϊωάννου
