Eίναι Μάρτιος του 2017, µια καθηµερινή βραδιά σε µια ταβέρνα και καθώς είµαστε εδώ συγκεντρωµένοι όλοι µια παρέα, λίγο ή πολύ πιωµένοι και σε πολύ καλή διάθεση, αποφασίζουµε για το Πάσχα που έρχεται να κάνουµε ένα road trip στα Βαλκάνια. Μόνον τέσσερις µέρες µπορούµε να διαθέσουµε και σίγουρα γι’ αυτό το ταξίδι χρειάζεται τουλάχιστον µια βδοµάδα, αλλά δεν πειράζει, σκεφτόµαστε, ας κάνουµε και µια µικρή τρέλα…
Βρίσκουμε τη διαδρομή, τις στάσεις που θα κάνουμε και κλείνουμε τα ξενοδοχεία. Το ταξίδι µας έχει την εξής πορεία: Αναχώρηση Μ. Παρασκευή στις 6 το πρωί, από Θεσσαλονίκη, είσοδος στην Αλβανία από τα σύνορα της Κρυσταλοπηγής, τη διασχίζουμε και φτάνουμε στο Μαυροβούνιο. Διαμονή δύο βράδια στην Podgorica, πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου και έπειτα προχωράµε για Κροατία, στο Ντουμπρόβνικ, όπου θα μείνουµε ένα βράδυ. Τη Δευτέρα επιστροφή στη Θεσσαλονίκη.
Η εμπειρία της Αλβανίας
Για την Αλβανία δεν έχω να πω πολλά πράγµατα γιατί δε µείναµε καθόλου, απλά τη διασχίσαµε µε το αυτοκίνητο. Φαίνεται ότι είναι µία αρκετά φτωχή χώρα που βρίσκεται όµως στην αρχή της ανάπτυξής της. Το οδικό δίκτυο είναι επαρχιακό, πράγµα που σηµαίνει ότι περάσαµε µέσα από όλα τα χωριά και τις πόλεις που βρίσκονταν στον δρόµο µας. Είναι αρκετά κουραστική η οδήγηση, αλλά µ’αυτόν τον τρόπο παίρνεις µια ιδέα για τη χώρα, τους ανθρώπους, την καθηµερινότητά τους. Οι δρόµοι είναι αρκετά επικίνδυνοι και απαιτούν πολλή προσοχή, ειδικά για µας τους Έλληνες που δεν έχουµε συνηθίσει ή έχουµε ξεχάσει πώς είναι να οδηγείς σε επαρχιακό δίκτυο πολλές ώρες. Για να φτάσουµε στο Μαυροβούνιο, περνάµε ολόκληρη την Αλβανία κάθετα και άρα βλέπουµε πάρα πολλά µέρη. Κάποιες σηµαντικές πόλεις είναι το Pogradec, µια παραλιακή πόλη στην λίµνη Οχρίδα, ένα αρκετά όµορφο µέρος λόγω της λίµνης, το Elbasan, µια από τις µεγαλύτερες και σηµαντικότερες πόλεις, τα Τίρανα φυσικά αλλά και άλλες όπως το Λίµπρατς ή η πόλη Σκόδρα, ιδαίτερα σηµαντική λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης. Θεωρείται µάλιστα και µια πόλη όπου κατοικούν οι περισσότεροι καλλιτέχνες και γενικώς άνθρωποι των τεχνών.
Στα Τίρανα παρατηρείς σίγουρα τα πολύχρωµα κτίρια. Μετά το τέλος του Κοµµουνισµού και µέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1990 η εσωτερική µετανάστευση προς τα αστικά κέντρα και κυρίως τα Τίρανα ήταν πάρα πολύ µεγάλη. Αναπόφευκτα δηµιουργήθηκαν συνοικίες γύρω από την πόλη χωρίς κανένα σχέδιο. Αυτό συνέθεσε µια πολύ κακή όψη στον χώρο και κατ’ επέκταση σ’ ολόκληρη την πόλη. Επιπλέον η φωτεινότητα των δρόµων και η ποιότητα του οδικού δικτύου δεν ήταν σε καλή κατάσταση και έτσι το 2000 ο τότε δήµαρχος της πόλης, Έντι Ράµα, έδωσε εντολή να κατεδαφιστεί οποιοδήποτε παράνοµο κτίριο υπήρχε γύρω από την πόλη και να βαφτούν όλες οι όψεις των οικοδοµών στα Τίρανα πολύχρωµες. Έτσι δηµιούργησε µια ενδιαφέρουσα οικιστική άποψη και έναν λόγο τουριστικής προσέλκυσης στην πόλη.
Μαυροβούνιο- Η άγρια ομορφιά των βουνών
Ανεβαίνοντας προς το Μαυροβούνιο, παρατηρούµε πως αλλάζει τελείως το φυσικό τοπίο. Συναντάµε µεγάλα βουνά τριγύρω µας και έτσι βέβαια ανακαλύπτεις ότι η ονοµασία «Μαυροβούνιο» είναι απόλυτα σωστή, µια έντονη βλάστηση, ένα πολύ καλό οδικό δίκτυο σε αντίθεση µε την Αλβανία αλλά σχεδιασµένο να περνά µέσα απ’τα βουνά, κάτι που σίγουρα εµείς δεν έχουµε συνηθίσει. Το τοπίο είναι συγκλονιστικό καθώς αυτά τα επιβλητικά βουνά καταλήγουν στη θάλασσα της Αδριατικής µε τα γαλαζοπράσινα νερά και υπάρχουν πολλά µεσαιωνικά κτίρια.
Η Podgorica, όπου µείναµε δυο βράδια, είναι η πρωτεύουσα της χώρας αν και όχι εξαιρετικά εντυπωσιακή. Έχει όµως αρκετό κόσµο, πολλά µαγαζιά, µεγάλα πεζοδρόµια και πάρκα µέσα στην πόλη. Την επόµενη µέρα κατηφορίσαµε προς τη Budva και το Kotor. Είναι δύο πόλεις στις ακτές της Αδριατικής και πολύ γνωστές για την οµορφιά τους. Η Budva είναι πόλος έλξης αρκετών τουριστών κάθε καλοκαίρι λόγω της θάλασσας αλλά και της νυχτερινής ζωής της. Το Kotor έχει κηρυχτεί µνηµείο πολιτιστικής κληρονοµικάς από την Unesco και όχι άδικα. Η ζωή της πόλης εκτυλίσσεται µέσα στα τείχη του κάστρου, όπως και στο Ντουµπρόβνικ, µόνο που εδώ το κάστρο είναι πιο µικρό. Οι µεσαιωνικές εκκλησίες, τα πλίθινα σπίτια, τα πλακόστρωτα καλντερίµια, οι µικρές πλατείες γεµάτες µε άπειρα καφέ και εστιατόρια σου δηµιουργούν µια γλυκιά µελαγχολία. Στην είσοδο του κάστρου βλέπεις ότι υπάρχει ένα µονοπάτι 1300 σκαλιών απ’όπου µπορείς να δεις όλο το Kotor από ψηλά αλλά κάποιοι από εµάς προτίµησαν µια δροσερή µπύρα σε ένα µικρό καφέ της πόλης, απολαµβάνοντας τη µεσαιωνική της ατµόσφαιρα. Υπάρχουν κι άλλες πόλεις που µπορεί κάποιος να επισκεφτεί, όπως το Perast και το Τσέτινιε, που ήταν µάλιστα πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου πριν από την Podgorica.
Ντουμπρόβνικ– ο περίπατος στα τείχη είναι must
Η τρίτη µέρα του ταξιδιού, η Κυριακή του Πάσχα είναι αφιερωµένη στην Κροατία και το Ντουµπρόβνικ. Ξεκινάµε πρωί πρωί, αποχαιρετάµε το Μαυροβούνιο και κατευθυνόµαστε προς Κροατία. Στα σύνορα όµως µας περιµένει µια έκπληξη. Δεν είχαµε δει σωστά τον χάρτη και προς µεγάλη µας έκπληξη δεν περνάµε απευθείας Κροατία αλλά πρώτα µπαίνουµε Βοσνία! Extra bonus για µας και η χαρά µας είναι µεγάλη αφού θα δούµε µία χώρα ακόµα. Περνάµε βέβαια ένα πολύ µικρό µέρος της Βοσνίας, αλλά κι αυτό ήταν αρκετό για να µας ενθουσιάσει. Η χώρα είναι απίστευτα όµορφη µε πάρα πολύ πυκνή βλάστηση αλλά σου δίνει την αίσθηση µιας µοναξιάς, κάπως σαν να σταµάτησε ο χρόνος. Περνάµε κάποια χωριά όπου δεν βλέπεις ψυχή ζώσα και σε συνδυασµό µε τη φοβερή βροχή εκείνης της µέρας είναι όλα λίγο άγνωστα και τροµακτικά. Η µόνη πόλη που συναντάµε είναι το Τρέµπινιε, µία κωµόπολη, τριάντα χιλιόµετρα από το Ντουµπρόβνικ.
Και φτάνουµε στο Ντουµπρόβνικ, όπου εδώ λες, τώρα ναι, είµαι στην Ευρώπη. Το τοπίο πάρα πολύ διαφορετικό από τις προηγούµενες πόλεις, πολύ δυτικοευρωπαϊκό µε καθαρούς µεγάλους δρόµους, µεγάλα πεζοδρόµια και όµορφα µαγαζιά. Η παλιά πόλη έχει ανακηρυχτεί από την UNESCO µνηµείο παγκόσµιας κληρονοµιάς. Κατά τη διάρκεια της διάσπασης της Γιουγκοσλαβίας διεκδικήθηκε και από το Μαυροβούνιο/Σερβία και το 1991 δέχτηκε την επίθεση του γιουγκοσλαβικού στρατού και τότε καταστράφηκε το 56% της πόλης. Μετά το τέλος του πολέµου έγιναν οι απαραίτητες επισκευές και αναστηλώσεις µε τη βοήθεια της UNESCO και η πόλη απέκτησε τη µορφή που έχει σήµερα. Χαρακτηρίζεται ως το «µαργαριτάρι» της Αδριατικής και όχι άδικα. Είναι από τους πιο ανερχόµενους τουριστικούς προορισµούς, µε πάρα πολλά αξιοθέατα, µε τα φηµισµένα τείχη δύο χιλιοµέτρων, που µπορείς να τα περπατήσεις εύκολα και µε διάχυτη µεσαιωνική ατµόσφαιρα.
Εµείς δυστυχώς µείναµε µόνο µία µέρα στο Ντουµπρόβνικ και ήταν πάρα πολλά αυτά που δεν µπορέσαµε να δούµε, όπως για παράδειγµα το Lockrum. Το Lockrum είναι ένα νησάκι δεκαπέντε λεπτά µε καραβάκι από την πόλη, στο οποίο έχουν γυριστεί πάρα πολλά επεισόδια του Game of Thrones. Αν και δεν ανήκω στους λάτρεις της συγκεκριµένης σειράς, ήταν κάτι που θα ήθελα να δω. Λόγω της στενότητας χρόνου, περιοριστήκαµε µόνον στην παλιά πόλη αλλά και εδώ όλα ήταν πάρα πολύ όµορφα. Υπάρχει δρόµος για να περπατήσεις όλο το τείχος της παλιάς πόλης και από πάνω βλέπεις από τη µια µεριά τις στέγες των σπιτιών και από την άλλη τη θάλασσα. Μέσα στα στενά σοκάκια της πόλης ανακαλύπτεις πολλά µικρά µαγαζάκια, καφετέριες, εστιατόρια και πολλά µπαράκια για να περάσεις όµορφα τη µέρα και τη νύχτα σου. Είναι µια πολύ ζωντανή πόλη και το βράδυ µε πολλά µέρη για διασκέδαση.
Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του
Την επόµενη µέρα το ταξίδι µας είχε φτάσει στο τέλος του και έπρεπε να πάρουµε το δρόµο του γυρισµού. Ξεκινήσαµε πολύ νωρίς γιατί είχαµε και δεκαπέντε ώρες δρόµο επιστροφής. Στην αρχή σκεφτήκαµε να γυρίσουµε από Κόσοβο για να το δούµε και αυτό αλλά επειδή στο Κόσοβο υπάρχει περίπτωση να µην σε αφήσουν να περάσεις χωρίς διαβατήριο, δεν το ριψοκινδυνέψαµε. Σε όλες τις άλλες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας περνάς µόνο µε ταυτότητα. Ο δρόµος του γυρισµού ήταν πιο εύκολος γιατί γνωρίζαµε τώρα τη διαδροµή και τις δυσκολίες της. Το µόνο αρνητικό θα έλεγα ότι ήταν οι τρεις-τέσσερις ώρες αναµονής στα σύνορα της Κρυσταλοπηγής, λόγω των αργιών του ελληνικού Πάσχα αλλά δεν πειράζει γιατί κι αυτό ήταν µέρος της περιπέτειας.
Πραγµατικά ήταν ένα ταξίδι που πάντα ήθελα να κάνω και θα µου µείνει αξέχαστο. Θα µπορούσα να το ξανακάνω για λίγες περισσότερες µέρες. Έτσι ώστε να εξερευνήσουµε λίγο παραπάνω τις πόλεις που επισκεπτόµαστε και να τις απολαύσουµε. Νοµίζω πως το road trip είναι ένας µοναδικός τρόπος ταξιδιού. Σου δίνει τη δυνατότητα να δεις πάρα πολλά πράγµατα που δεν θα τα έβλεπες για παράδειγµα µε το αεροπλάνο, σου δίνει πάρα πολλά ερεθίσµατα και είναι αλήθεια ότι ζεις και µία περιπέτεια γιατί αναγκάζεσαι να αντιµετωπίσεις καταστάσεις που αλλιώς δεν θα είχες την ευκαιρία. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
κείμενο/ φωτογραφίες: Χρύσα Γκουγκουσκίδου
