Φωτογραφίες: Αλεξία Χατζοπούλου
Το σπήλαιο του Αγγίτη, ή του Μααρά όπως επίσης ονομάζεται, κοντά στην Προσοτσάνη της Δράμας και το σπήλαιο της Αλιστράτης στον νομό Σερρών υπήρχαν στην περιηγητική μου λίστα από καιρό. Λίγο τα καθημερινά τρεξίματα, λίγο το ότι όταν σχεδιάζω εκδρομές για αλλού ξεκινάω και αλλού βγάζω φωτογραφίες, είχαν σαν αποτέλεσμα να περάσει καιρός μέχρι να επισκεφτώ τους μοναδικούς αυτούς προορισμούς της Μακεδονίας μας. Αναπάντεχα, ήρθε ο καιρός, μια Πέμπτη, να θαυμάσω από κοντά το μυστήριο αυτών των σπηλαίων και όχι μόνο.
Η διαδρομή οδηγώντας από τη Θεσσαλονίκη είναι απολαυστική. Είτε ακολουθήσετε την Εγνατία οδό, είτε πάρετε «λάθος» έξοδο, και περάσετε από τις Σέρρες, η ελληνική φύση θα σας ανταμείψει με την ομορφιά της.
Η τοποθεσία κοντά στο σπήλαιο του Αγγίτη κατακλύζεται από πλούσια βλάστηση και κρυστάλλινα νερά, ενώ τα ελκυστικά γεφυράκια που σε προσκαλούν να τα διαβείς, είναι πιθανόν να καθυστερήσουν την είσοδό σας στο σπήλαιο.
Αν πάτε για πρώτη φορά στο σπήλαιο, περνώντας την είσοδο, πάρτε μια βαθιά ανάσα, γιατί τίποτα δεν μπορεί να σας προετοιμάσει για την ομορφιά που θα αντικρίσετε.
Τα διάφανα νερά του Αγγίτη στο έδαφος του σπηλαίου σε προκαλούν να βγάλεις τα παπούτσια και να βουτήξεις τα πόδια σου, πρόκληση στην οποία όμως κανείς δεν ενδίδει καθώς οι διαδρομές στο σπήλαιο γίνονται κυρίως επάνω σε τεχνητά γεφυράκια. Οι πολύχρωμοι σταλακτίτες που κρέμονται από τους βράχους ξυπνάνε στο μυαλό κάθε είδους μορφές και ξετυλίγουν το κουβάρι των παραμυθιών.
Και εκεί που νομίζεις ότι έχεις δει ό,τι πιο όμορφο δημιούργησαν η γη και το νερό στο μέρος αυτό, μπαίνεις στην «Αίθουσα του Τροχού». Το πρώτο που βλέπεις είναι ο μεγάλος υδραυλικός τροχός που παίζει ακούραστα με τα νερά. Υψώνοντας όμως το βλέμμα προς τα αριστερά, το θέαμα σ’ αφήνει άφωνο. Είναι εκεί που το σπήλαιο έρχεται σ’ επαφή με τη φύση έξω. Εκεί που τα υπόγεια πετρώματα σμίγουν με τον ουρανό και τα δέντρα, μέσα από ένα μεγάλο άνοιγμα τόσο μοναδικό, που μόνο η φύση θα μπορούσε να το σχεδιάσει.
Αφήνοντας το σπήλαιο του Αγγίτη, κατευθυνόμαστε νότια για το σπήλαιο της Αλιστράτης. Η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στα δυο σπήλαια είναι η απουσία νερού στο δεύτερο, του οποίου το ύψος και ο εξαιρετικός διάκοσμος του δίνουν μια απόκοσμη μεγαλοπρέπεια. Τα πετρώματα είναι γεμάτα από σταλαγμίτες και σταλακτίτες που περιμένουν υπομονετικά να μεγαλώσουν λίγο-λίγο, με την ελπίδα να συναντηθούν. Ο οίστρος που είχε η φύση δουλεύοντας με τον χρόνο στο σπήλαιο αυτό είναι απαράμιλλος, όπως φαίνεται από τους σχηματισμούς των πετρωμάτων. Θα ακούσετε τον ξεναγό να χρησιμοποιεί ονομασίες όπως «μέδουσα», «μπρόκολο», που τώρα ηχούν άσχετες, αλλά βρίσκονται σε απόλυτη συσχέτιση με τα πέτρινα καλλιτεχνήματα που θα δείτε.
Χωρίς την Ειρήνη από τα μέρη εκείνα, η σημερινή περιήγηση θα σταματούσε εδώ. Βγαίνοντας από το σπήλαιο όμως, μας περίμενε μια έκπληξη. Η Ειρήνη, αφού πηδήξαμε τις ράγες του τρένου, μας οδήγησε από ένα χωμάτινο μονοπάτι σ’ ένα ξύλινο παγκάκι με καταπληκτική θέα. Μπροστά μας είχαμε το φαράγγι του Αγγίτη, το αποτέλεσμα των γεωλογικών ανακατατάξεων στην περιοχή, ενώ στο βάθος, το Παγγαίο επέβαλε την παρουσία του με τον πιο θεαματικό τρόπο.
Κατάκοπη όλη η παρέα, ξεκινήσαμε για την τελευταία μας στάση, το πέτρινο γεφύρι στο χωριό Αγγίστα. Χαλαρώνοντας, αφεθήκαμε στο δροσερό αεράκι, ενώ ο ήχος από τα νερά του Αγγίτη συνέχιζε να ανακατεύεται στις κουβέντες μας. Ο ήλιος έπεφτε και οι σκιές άρχισαν να αγκαλιάζουν το γεφύρι. Τα παιδιά της παρέας μας είχαν ακόμα ενέργεια και έτρεξαν να αποχαιρετήσουν το γεφύρι. Σε λίγο πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Θεσσαλονίκη. Πόση ομορφιά να αντέξεις σε μια μέρα!
Κλείνω με ένα «ευχαριστώ» στην Ειρήνη για την καθοδήγηση και ένα «μπράβο» στην Νικολία, που αποδείχτηκε μια άξια SOFERINA!
