Μπόρα είναι θα περάσει λέει ο λαός ή μήπως δεν είναι έτσι ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια συχνότερα και με μεγαλύτερη ένταση ακραία καιρικά φαινόμενα ξεσπούν με μανία και αφήνουν πίσω τους ανυπολόγιστες καταστροφές. Από τον ακραίο καύσωνα και τη θερμοπληξία μέχρι τις σαρωτικές τροπικές καταιγίδες, ο άνθρωπος για άλλη μια φορά φανερώνεται αδύναμος. Χωρίς να μπορεί στην πραγματικότητα να προφυλαχθεί αποτελεσματικά ούτε και να προστατέψει τους ανθρώπους που αγαπά. Τότε συνειδητοποιεί αναγκαστικά και ενίοτε με μεγάλο κόστος, πως είναι ον με πεπερασμένες αν έχουμε την υγειά μας όλα τα άλλα φτιάχνονται.
Η καταιγίδα μέσα μας
Τι γίνεται όμως όταν οι συνθήκες και η στάση μας γεννούν μια εσωτερική, τροπική καταιγίδα; Όταν δεν ξέρουμε που να κρυφτούμε από τα αστραπόβροντα των μαύρων σκέψεων; Όταν μας χτυπά ανελέητα η θύελλα των απογοητεύσεων; Όταν η μανία των συναισθημάτων όπως η οργή, ο θυμός και η αυτοδικαίωση σκληραίνουν την καρδιά μας; Όταν το πικρό ποτήρι της αδικίας, της έλλειψης επικοινωνίας, μαζί με την απουσία έστω της παραμικρής κατανόησης, αδυνατίζουν την ψυχή και τη σέρνουν στο πιο σκοτεινό υπόγειο του νου; Τι κάνουμε όταν ακραία “καιρικά” φαινόμενα ξεσπούν μέσα μας;
Άνοιξε τα παράθυρα να μπει το φως
Αγόρασε χρόνο. Δώσε λίγο χρόνο πριν αποφασίσεις και πριν ενεργήσεις. Ακόμα και σε καιρό πολέμου τα νευραλγικά σημεία του στρατοπέδου, φυλάσσονται με διπλές σκοπιές. Αφού περάσει η κορύφωση της καταιγίδας μέσα μας, η στάση μας είναι που θα κάνει τη διαφορά. Αν εκφράσουμε φωναχτά την ευγνωμοσύνη μας για το δώρο της ζωής, το πρωινό ξύπνημα, την υγεία και την ευκαιρία για όωειρα και δράση, είναι σαν να αφήνουμε ορθάνοιχτα τα παραθυρόφυλλα της καρδιάς για να γεμίσει η ύπαρξή μας με το φως της ελπίδας.
Zero expectation and zero flash backs
Είτε μας πληγώνει ο εαυτός μας, είτε άνθρωποι που αγαπήσαμε με πάθος, είτε φίλοι μας πρόδωσαν, είτε συνεργάτες μας εκμεταλλεύτηκαν, όλα ξεθωριάζουν μπροστά στο φως της ελπίδας. Το βασανιστικό πηγαινέλα σε αναμνήσεις και γεγονότα του παρελθόντος, δεν οδηγεί πουθενά. Όπου και αν οικοδομήσαμε προσδοκίες τα θεμέλια αποδείχτηκαν σαθρά.
Μικρά βήματα προς στο αύριο, εδώ και τώρα
Μικρές χαρές της καθημερινότητας, όπως ο ήχος του μολυβιού πάνω στο χαρτί, η μυρουδιά του καφέ, το χρώμα των λουλουδιών και η νυχτερινή σιωπή των αστεριών, μας μαθαίνουν την ευγνωμοσύνη. Εκείνη είναι και γιατρικό και σπάνια αρετή μαζί. #DriveInStyle
κείμενο/ φωτογραφία: Ελευθέριος Κοσμίδης
